Bu haftasonu Yalovadaydim.. Bizim yazlik evimiz... yerlerin hep insanlari çağrıştırması gibi bir durum var degil mi? Babamın balkonda oturduğunu bilip de bana el sallamasını beklemek gibi ya da ben havuzda keyif yaparken annemin iceride yemek pisirdigini bilmek gibi...Evin icinde dolasirken icinden icinden annenle konuşmak gibi...ornegin yerde bir toz gordun mu "kizim su yerleri süpürüversene..." "aman boşver anne" sahnesinin evin ve kafanın içinde dolanması gibi...Banklarda oturuken gün batımında annemin oh be dünya varmiş deyişinin benim dudaklarımdan dökülürken aslında onun tarafında söylendiğinin hayal edilmesi gibi...Aslında o söylerken çok yavan gelir de onun yokluğunda ve onu anmak için tekrarladığında dünyanın en anlamlı cümlesi oluvermesi gibi....:) orada var oluyorsun ama oranin karakteri ancak birlikte yaşamış olduklarınla biçimleniveriyor. Ya da aslında yerin bir önemi yok da önemli olan birlikte yaşadığın insanlar mı? Ya da benim bunu şimdi farketmem bir zalahlık belirtisi mi? O babamı hayal ettiğim balkonda onun şimdiki bitik halini düşünemedim mesela... ya da düşündükçe bir garip oldum...sessiz sadece bakabildim balkona...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder