Dostlar

Epey bi olmuş yazmayalı. İş, güç, falan feşmekan derken olmadı, yazamadım. Geçen hafta cuma günü tedavimin son dozunu aldım. Bayram havasında kutladık arkadaşlarımla. Sabah hastaneye gidişten akşam eve dönüşe kadar prensesler gibi davrandılar bana. Hastanede yatakta yatmış bi yandan ilaçlar vücuduma zerkedilirken, bi yandan da arkadaşlarımla eğleniyordum. İşte efendim fallar bakıldı. Sonra benim son gittiğim diyetisyenin dedikodusu yapıldı, uzun uzadıya! Kahkahalar havada uçuştu. Aramızda astrolog da vardı ve o her meseleye burç haritası gözü ile yorum yaptı. Sonra tabii ki makyajlar tazelendi. Birbirimizin kıyafetleri, kiloları hakkında yorumlar yapıldı. Tabii yiyecek, içecek gırla...Masamız Malatya Pazarından ve semt manavından donatılmıştı. Sabah 8:30dan 16'ya kadar süren seans arkadaşlarımla beraber göz açıp kapayıncaya kadar çabucak geçti, bitti. Onu kışkışladık. Tüm çeken hastalara acil şifalar diledik ve birbirimize sarılarak noktaladık günü. Dört seansımın dördünde de hastaneye hep dostlarımla gittim. Hastalığı ve tedaviyi yanımda dostlar olunca unuttum. Onlar bana, ben onlara hayran, birbirimize öylece gülümseyip durduk :) yükümü benimle beraber omuzladılar. Gücüme güç, canıma can kattılar. Tek başıma olsaydım kimbilir belki de dalıp dalıp gidecek olan gözlerim, onlar yanımdayken parıldadı ve gülmekten çipil çipil oldular. Tek başıma olsaydım belki de kırgın olacak kalbim, onlar yanımdayken mutluluk içinde yeni aşklara yelken açmaya hazırlandı. Ne güzel şey dostluk! Her defasında etrafımda bana sevgi veren insanlar olduğu için şükrettim. Dostlarım tüm bu hastalık sürecinde hep yanımda oldu. Benimle beraber üzüldüler, benimle beraber sevindiler. Biliyorum! Yakınımda olanlar o kadar apaçık duruyorlar ki hepsinin samimiyetini hep en derinden hissettim. İşte bu his, bana güç veriyor ve elbette duygusallaştırıp ağlatıyor da... Onlar kendilerini biliyorlar! Sizi çok seviyorum. İyi ki varsınız. Dünyanın en kocaman sarılışını yapıp sizi kucaklıyorum.