Çocukken 11'lere 12'lere kadar uyumaya bayılırdım. Ay ne çok severdim ne çok...ve fekat sevgili babamın da bizim uyumamiza karşı bir alerjik durumu vardı...Şimdi torunu için de ayni şeyi gözlemliyorum aslında...mesela bana geliyor, ben pisir pisir konusuyorum...baba oglan uyuyor sessiz lutfen diyorum..yok ben dememişim gibi başlıyor bağıra bağıra şarkı söylemeye...neyse babamin böyle bir durumu vardi ve bizi illa ki bağıra bağıra gazetemi alın diye diye uyandırırdı...Ben de gözlerimi aralamışken duyardım annem " yahu birak çocuklar uyusun ben alir da gelirim gazeteni"..Tabii olan olmuş ve ev halkı da uyanmış olurdu...Hayır hayır bu durumdan nefret etmezdim aksine severdim huppi kahvaltı vakti diye bi de ben küçük olduğum için bakkala gönderilen ben olmazdım...Hiho hiho...
Ha bir de tabii uykuyla birlikte anılması gereken bir yarasa insan durumum vardır. Kafam geceleri tıkır tıkır işler ve birşeyler üretmek ister...Üniversitede hatırlıyorum mesela millet çalışmamız bitti diye yatmaya giderken ben daha yeni çalışmaya başlamış olurdum...Hiç de öykünmezdim bu durumdan. Çünkü neden? Çünkü ne demis sevgili Ayten Alpman " Ne yapayim, ben böyleyim..." Kih koh
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder