FundiFUN: Tevfik

18.3.10

Tevfik

Gözlerini kapadı- bütün dünya ağladı- yok yok öyle yazmayacaktım dedi

ve güldü kendi kendine.. "Yahu sen ne komik bir adamsın be Tevfik" dedi

mırıldanarak. . "Yahu komiğim tamam da bu yazmama yardımcı olmuyor ki"

diye düşünmedi; aksine bir kahkaha fırlattı ve yazmaya devam etti: Gözlerini kapadı, o anda gözünün önüne gelen güzel manzarada olmayı diledi ve birdenbire sandalyesinden havalanarak uçmaya başladığını farketti. Hadi bakalım gidiyoruz mu ne? diye söylendi şaşkınlıkla. Çok uzun sürmedi, az sonra masmavi berrak suların kıpırtısız durduğu ve palmiye ağaçlarının üç beş kumsalda salındığı manzaranın içinde buldu kendisini. "Hadi canım, dilediysek de bu kadarını beklemiyordum" dedi içinden.

Uzakta bir ev gördü. Şimdilik orada dursun, ben şurada biraz yüzmeliyim

diyerek kendisini sulara bıraktı. Ne keyif keyif...Ortalıkta hiç kimse yoktu.

Biraz huzursuz hissetti kendisini, nereye geldim ve daha da önemlisi nasıl

geri döneceğim diye düşündü. Telaş içinde kıyıya doğru yüzdü ve sonra koşar adımlarla

az önce gördüğü eve yöneldi. Evde kapıya arkası dönük, masada oturmuş birşeyler yazmakta olan bir adam gördü.

"Afedersiniz" dedi. Adam başını kaldırmadan "evet" "ne var?" dedi. "Şey afedersiniz

ben İstanbula gitmek istiyorum da" dedi. Adam bunun üzerine kafasını çevirdi..."Ulan Tevfik sen miydin?

Gene yaptın yapacağını beni getirdin buralara, geri dönmek istiyorum ben" dedi.

Tevfik güldü...

SON

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Kafka Sahilde

'Biz hepimiz sürekli değerli bir şeylerimizi kaybediyoruz' dedi zil sesi kesildikten sonra.'Önemli fırsatları, olasılıkları, bir daha asla yerini dolduramayacgımız duyguları. Hayatta olmanın bir anlamı da bu işte. Fakat kafamızın içinde, ben kafamızın içinde olduğunu sanıyorum, öyle şeyleri bellek haline getirebilmemiz için küçük bir oda var. Herhalde kütüphanenin depo kısmı gibi. Dahası bizler kendi yüreğimizin ne durumda olduğunu takip edbilmek için, sürekli arama kartları yapmak zorudayız. O odayı temizlememiz, havalandırmamız, çiçeklerine su vermemiz de gerekiyor. Başka bir deyişle sen sonsuza kadar kendi kütüphanende yaşayacaksın.'

Kafka on the Shore/Murakami

“Sometimes fate is like a small sandstorm that keeps changing directions. You change direction but the sandstorm chases you. You turn again, but the storm adjusts. Over and over you play this out, like some ominous dance with death just before dawn. Why? Because this storm isn't something that blew in from far away, something that has nothing to do with you. This storm is you. Something inside of you. So all you can do is give in to it, step right inside the storm, closing your eyes and plugging up your ears so the sand doesn't get in, and walk through it, step by step. There's no sun there, no moon, no direction, no sense of time. Just fine white sand swirling up into the sky like pulverized bones. That's the kind of sandstorm you need to imagine.

An you really will have to make it through that violent, metaphysical, symbolic storm. No matter how metaphysical or symbolic it might be, make no mistake about it: it will cut through flesh like a thousand razor blades. People will bleed there, and you will bleed too. Hot, red blood. You'll catch that blood in your hands, your own blood and the blood of others.

And once the storm is over you won't remember how you made it through, how you managed to survive. You won't even be sure, in fact, whether the storm is really over. But one thing is certain. When you come out of the storm you won't be the same person who walked in. That's what this storm's all about.”

The Story

All of these lines across my face
Tell you the story of who I am
So many stories of where I've been
And how I got to where I am
But these stories don't mean anything
When you've got no one to tell them to
It's true...I was made for you
I climbed across the mountain tops
Swam all across the ocean blue
I crossed all the lines and I broke all the rules
But baby I broke them all for you
Because even when I was flat broke
You made me feel like a million bucks
You do
I was made for you
You see the smile that's on my mouth
It's hiding the words that don't come out
And all of my friends who think that I'm blessed
They don't know my head is a mess
No, they don't know who I really am
And they don't know what
I've been through like you do
And I was made for you...
All of these lines across my face
Tell you the story of who I am
So many stories of where I've been
And how I got to where I am
But these stories don't mean anything
When you've got no one to tell them to
It's true...I was made for you