Tropikistanbul

Anlatacaklarım dün istanbulda bizzat başıma geldi. Aman aman böyle felaketlerden hepimiz uzak olalım:

Ben böyle bir şey görmemiştim bugüne kadar. Hava bir anda bulutlandı. Hesabı ödemek için kasaya gitmiştim. Havuz-Kasa mesafesi 50 m. kadar. Oğlum hala havuzda. Hesabı ödüyorum. Havuza doğru yürümeye başlıyorum. O anda arkamdan korkunç bir uğultu geliyor. Kafamı çeviriyorum ve ağaçların rüzgardan neredeyse devrilmek üzere olduklarını görüyorum. Öne doğru daha bir adım atmadan o korkunç rüzgar benim önüme geçiyor, havuz kenarındaki bütün şemsiyeleri havuza doğru uçuruyor...1 saniye içinde...Havuzdan çocukların çığlıkları geliyor. Aklımda tek bir düşünce "oğlum"...Şemsiyeler her yere uçuşuyor...Koca koca tahtadan şemsiyeler bağlı oldukları yerden kopup adeta ok gibi havuza doğru düşüyorlar. Ellerimle şemsiyeleri ittirmeye çalışırken oğluma sesleniyordum. Havuzun içinde "anne" "anne" diye beni çağırıyor. Havuza atlayıp, kucağıma alıyorum yavrumu. Hiçbir şeyi yok. Korkmuş tabii. Fırtına feci bir şekilde devam ediyor, "anne n'oluyor?" diye soruyor, Fırtına bu annecim diyorum. Fırtına mı yoksa hortum mu diyor o karmaşa arasında :) peki girdap gibi şeyler de oluyor mu? diye soruyor:) Hayır diyorum. Oğlumu havluyla sarıp sarmalıyorum. Bu arada yanımda bir çocuk çok feci ağlıyor. Annesi ve babası yüzünü inceliyorlar çocuğun... Çocuğa birşey mi oldu diye soruyorum. Kendiminkini garantiye aldım ya şimdi merhameti başkalarına yayabilirim artık düşüncesi sanırım. Cevap yok. Kaçıyoruz havuzdan...Sonra içeride o ağlayan çocuğu görüyorum. Şemsiye biraz değmiş ama hiçbir şey olmamış bebeciğe. Şükür.

Büyük bir şoktu. Ben böyle güçlü ve anlık bir fırtına görmedim. Adeta Tayland'da, tropik bir fırtınada gibiydik. Zaten ben havuza doğru koşarken bir yandan tsunami felaketinden sahneler vardı aklımda...Offf...doğa böyle bir güç işte ya...